Koffietijd

Een Cappuccino en een Marlboro Light. Elke ochtend weer je rokertje en je opwarmertje van de dag. Extra veel slagroom, dat is geen goed teken! Ook het tempo waarmee je momenteel alweer de derde peuk van de dag wegwerkt stemt me weinig gerust. Elke ochtend weer hetzelfde ritueel. Beiden op weg naar onze baan, beiden de stop makend bij hetzelfde koffiehuis.

Ooit heb ik je hier ontmoet, een jaar of 3 geleden. Jij serveerde me koffie verkeerd bij dezelfde stoel als waar ik nu zit, in de hoek bij het raam. Na een stormachtige kalverliefde met vele hoogtepunten en dito bedblunders zijn we als zogenaamde vrienden nog relatief goed terechtgekomen. Niet dat we elkaar dagelijks spreken, maar een babbel in de kroeg kan er nog wel vanaf. Soms bel je me huilend op, midden in de nacht, en voelt het nog even net als toen. Nu werk je als secretaresse op een Amsterdams advocatenkantoor. Het roken is gebleven, maar je betoverende glimlach is verdwenen. Misschien maar goed ook. Soms ben je nog steeds onweerstaanbaar, ondanks de wallen onder je ogen.

Na je 4e peuk binnen 3 kwartier hou je het voor gezien. Het is kwart voor 8, voor jou tijd om te gaan. Half 9 begint voor jou een nieuwe werkdag weet ik. Vroeger wist ik meer van je. Toen praatte je ronduit over alles en nog wat. Nu ben je stiller dan ooit. Vaak zit ik bij je aan de koffietafel en veel verder dan ‘goedemorgen’ komen we meestal niet. Het is veel van hetzelfde als ik vraag hoe het met je gaat. Veel over een verloren liefde, veel over je baas die je als slavendrijver verzuipt in stomme klusjes en taken die je eigenlijk helemaal nog niet aankan. Ik wil het allemaal zo graag horen, ook al is het precies hetzelfde als gister, eergister en al de dagen daarvoor.

Je zegt dat het niet uitmaakt. Het heeft toch geen zin om te investeren in zo’n waardeloos mens, als ik jou moet geloven. En dat is dus precies mijn vloek of zegen, ik geloof je gewoon niet. Maar jij verschuilt je in je vesting. Je staat achter de slotgracht in je harnas van zelfkastijding op de muur van je gebroken ego. Als ik zou zeggen dat het allemaal niet waar was zou je me toch niet geloven. En dat is ook precies de reden dat je steeds vaker de ophaalbrug niet meer voor me laat zakken.

Soms maak je me een beetje bang met je emotionele kluizenarij. Soms ben ik bang dat je jezelf opsluit. En misschien houd ik daarom ook wel een beetje van je. Makkelijk is ook maar zo saai.

Dus asjeblieft, blijf je nog even bij me?

(Counting Crows - Black and Blue)

You've been waiting a long time
To fall down on your knees
Cut your hands
Cut yourself until you bleed
But fall asleep next to me