Het nadeel van de twijfel

Het neonlicht schreeuwt mij toe met al zijn opdringerige passie die neonlicht eigen is. Ik hoor het wel, maar ik versta het niet. Iets met een snackbar ofzo. Vermoeid leun ik tegen de wisselgeld automaat naast de automatiek. Druppels vervormen de oorspronkelijke boodschap in de regenplas tot een wervelende kolk van licht en beweging. Het doet allemaal een beetje schizofreen aan, de ordinaire schoonheid van neonlicht op nat asfalt.

De Tempelierstraat, vrijdagavond 21: 55. Ik stel mezelf de vraag die iedereen die op dit tijdstip in de Tempelierstraat is zich zou moeten stellen. “Wat de fuck doe ik hier?” Ik zou natuurlijk wel antwoord kunnen geven. Even gekeken voor een nieuwe bureaustoel bij de Ikea, en nu probeer ik over te stappen. Ik sta op de bus te wachten in een straat die onmiskenbaar de lelijkste straat van Haarlem genoemd mag worden. En toch heeft deze straat in al zijn ordinaire lelijkheid zo zijn eigen schoonheden. Schizofrenie alom.

Mijn hele leven is eigenlijk 1 grote tegenstelling. Het begon al op de basisschool. Slim, ontwikkeld en sociaal, maar toch bestempeld als probleemkind. Een kei in geschiedenis, biologie en aardrijkskunde, maar toch nooit geschat op meer dan een moeizame schoolloopbaan op de Mavo. 10 jaar later gooi ik hoge ogen op de universiteit. Wat mensen over me gezegd hebben in die 10 jaar heeft me altijd koud gelaten. Maar zo rotsvast als ik in het leven sta, zo klein en fragiel ben ik weer als het op vrouwen aankomt. Zo volwassen als ik het leven anno 2007 pleeg aan te pakken, zo hysterisch blijft mijn herseninhoud rondkolken in mijn schedel op het moment dat de juiste vrouw even niet het juiste woord zegt.

Alles in mijn leven kan je op deze weegschaal leggen. Ook qua vrienden weet ik nooit precies hoe ik mijzelf moet inschatten. Ik heb veel vrienden, maar geen beste vrienden. Gangmaker op feestjes maar nooit de ster van de show. Geliefd gezelschap of eeuwige tweede? Misschien wel allebei, wie zal het zeggen. Een praatpaal ben ik, sociaal, grappig en scherp van geest. Aangenaam gezelschap. En toch verkies ik boven alles het leven als emotionele kluizenaar met een slot op mijn emoties. Vaak gezien maar nooit begrepen.

Qua aandacht van vrouwen ook geen gebrek, alleen nooit een bevredigende uitkomst. Vaak geliefd maar nooit bemind. Mijn drukke leven met studie, werk, schrijven, beats maken en het runnen van mijn eigen radioshow. Haal ik het maximale uit mezelf, of zit ik gewoon overvol? Ik doe een hoop. Ben ik veelzijdig of gewoon overal net niet goed genoeg in om me puur daarop te focussen? Ik ben geen pessimist, maar wordt soms toch verscheurd door knagende twijfel.

“Godverdomme, waar blijft die klote bus nou?” De Tempelierstraat, vrijdagavond 22:10. Nog steeds de even mistroostig doch wonderschoon aandoende neonreflectie op het steeds natter wordende asfalt. Ik duik diep weg in mijn capuchon en neem langzaam nog een laatste hijs van mijn enige gezelschap op deze vrijdagavond. Het laatste stompje hasj joint sterft een zachte dood in een kleine plas regenwater. Ik voel me verrot, maar zelfs mijn bedrukte emotionele toestand heeft een soort van absurde schoonheid. Hoe vervelend het ook is, ik voel tenminste dat ik leef. Mijn bloedend hart zingt de blues in volle hevigheid. Moet ik balen van mijn emoties, of gezegend zijn met het feit dat ook verdriet het leven de moeite waard maakt?

Daar stopt dan eindelijk de bus. Ik tover m’n OV tevoorschijn en doe geen enkele moeite om de buschauffeur ook maar 1 moment aan te kijken. Met mijn jas als mijn vesting plof ik neer op een bank en sluit me compleet af voor de buitenwereld. Mijn muziek uit de MP3 speler iets te zacht, mijn high iets te hard en mijn kop veels te veel uit balans. Zoveel vragen, zoveel antwoorden. En telkens geef ik mezelf het nadeel van de twijfel.



(Jiggy Dje – Ik ben alleen)

Ik zit vast in die trip, vast in m’n kop
Houd al die shit verborgen
M’n hart bloedt, zwart van de woede
Opgekropt uit angst voor gevolgen