An odd couple

Daar staat ze, op de hoek van de straat. Een klein meisje. Hoe oud zou ze zijn? Hoogstens een jaar of acht. Een klein prachtig meisje, in een roze prinsessenjurk. En in haar arm houdt ze een oude versleten teddybeer. Vrolijk praat het meisje tegen de beer die blijkbaar de liefkozende naam Mister Teddy heeft gekregen. Ik zie het meisje de hoek om lopen, Mr. Teddy achter zich aan over straat slepend.

Even ben ik uit mijn evenwicht geraakt door het verbazingwekkende en ontroerende schouwspel. Ik was op weg naar de supermarkt voor het doen van wat boodschappen. “Fuck it” zeg ik tegen mezelf. Dit moet ik zien. Ik weet niet wat het is, maar het prinsesje heeft me geraakt. Snel ren ik naar de hoek om te kijken of ik haar spoor kan achterhalen.

In de verte zie ik een roze glimp bij de speeltuin. Op mijn gemak steek ik de straat over. Het is stil op straat. Grauwe wolkensluiers rijgen zich aaneen tot een tapijt van mistroostigheid. Als ook nog de eerste windvlagen de kop opsteken zoek ik beschutting in het bushokje.

15 meter verderop zie ik haar. Het meisje in de roze jurk. Ze ziet mij niet. Ze is het speelgoedkasteel in verdwenen met Mr. Teddy. Een vreemd huwelijk. Enerzijds prinsesje met haar jurk, haar in staartjes en die perfecte glimlach. Anderzijds Mr. Teddy met een brandplek op zijn been, een ontbrekend oog en een scheur in zijn linker oor. Samen drinken ze thee in de hoogste toren van het kasteel. Ze wijst hem alle mooie plaatsen van de speeltuin. Doodse stilte op straat. Iedereen zit binnen, behalve zij en ik. Haar schaterlach rolt over de speelplaats. 1 meisje, 1 teddybeer en 1 prachtig mooie droomwereld. Ze danst met Teddy over de loopbrug. Steeds harder, steeds wilder.

Plotseling slingert ze Teddy omhoog, en scheurt zijn arm. Met een enorme boog vliegt Teddy over de loopbrug het kasteel uit. Gillend rent ze, met zijn linkerarm nog in haar hand, naar beneden om haar bruidegom te inspecteren. De tranen rollen over haar wang als ze neerknielt bij haar knuffelbeer. “Nu kun je me nooit meer omhelzen” schreeuwt ze! Woest stampt ze met haar voeten op de grond. Haar jurk zit vol met zwarte vegen. De linten in haar staartjes laten los, en dwarrelen langzaam naar de grond. Van het prinsesje zoals ik haar tegenkwam op de straathoek is nog maar weinig over.

Als ze van de eerste schrik bekomen is ziet ze dat het enige nog overgebleven oog van Mr. Teddy een halve meter verderop in het zand ligt. Haar gehuil neemt onderhand hysterische vormen aan. Ik kan het niet meer aanzien en loop naar haar toe. “Hallo kleine prinses, wat is er aan de hand?” Verbaast kijkt ze op. Als ze na een paar seconden eindelijk haar ergste verdriet heeft overwonnen zegt ze zachtjes “Mister Teddy is stuk.” Haar ogen staren naar het gras op de grond voor haar. Voorzichtig kijkt ze op. “Hij zal me nooit meer kunnen vasthouden met 1 arm. Hij zal me nooit meer kunnen aankijken zonder ogen. Ik heb Teddy doodgemaakt.”

Zachtjes aai ik haar over haar hoofdje. Zichtbaar ontroerd haal ik diep adem en zeg: ”Je hebt Teddy niet doodgemaakt. Zijn arm is gescheurd en zijn oog is kapot. Maar jij kon er niets aan doen, al was je nog zo voorzichtig geweest! Het is gewoon een oude versleten beer.” Zonder verder nog iets te zeggen rent ze weg van de speeltuin. In de ene hand Mr. Teddy, in de andere hand de afgescheurde arm en het losgeraakte oogje.

Piepende banden, gevolgd door een doffe klap! Verschrikt kijk ik om. Nu vliegt prinsesje met een enorme boog door de lucht. Ik ren erheen, maar het is al te laat! Twee meter voor het bushokje waar ik eerst geschuild had zie ik het levenloze lichaam van prinsesje, met in haar armen haar bruidegom. Waren het mijn woorden die haar hebben laten rennen? Nee! Voor het eerst in de historie van de mensheid is een achtjarig meisje vermoord door haar eigen teddybeer.