Naast het media optreden over o.a. de burgeroorlog in Darfur en martelingen in Guantanamo Bay en de Abu Graib gevangenis in Bagdad wil ik graag een andere misstand aankaarten; de positie van de Nederlandse universitaire student. Als je denkt dat deze 180.000 personen tellende groep tot het geprivilegieerde elitekorps van de Nederlandse samenleving behoort dan maak je daarmee een grove denkfout. Hieronder enkele voorbeelden uit het tiranniek geregeerde onderwijsinstituut; de rechtenfaculteit van de Universiteit van Amsterdam (UvA).
Enkele weken geleden kwam ik aan bij mijn eerste hoorcollege Goederenrecht. Nu moet je weten dat de UvA door de massale toestroom van nieuwe studenten beveiligingsmedewerkers heeft moeten inhuren om de veiligheid van de studenten te kunnen garanderen. Toen ik (toegegeven, iets te laat) aan de deuren van de collegezalen verscheen werd mij de toegang geweigerd, met de mededeling dat de collegezaal vol was en er met het oog op de brandveiligheid geen studenten meer werden toegelaten.
Nu lig ik daar zelf niet zo heel erg wakker van. Ik had immers ook eerder kunnen komen en wel een plek kunnen bemachtigen. Voor een studente naast mij was dit echter een reden om zich uitgebreid te beklagen. Reden was dat ze naar eigen zeggen voor het volgen van het college “hartstikke vroeg was opgestaan.” Geen wonder, het was pas kwart over 11 ’s ochtends. Het is überhaupt barbaars te noemen dat studenten door onderwijsinstellingen gedwongen worden om hun natuurlijke leefpatroon te doorbreken en al voor het middaguur aan het maatschappelijke leven dienen deel te nemen.
Goed, het sarcasme even terzijde. Hier was uiteraard sprake van een treurige zaak. Ten eerste omdat je collegegeld betaalt en daarom gewoon toegang zou moeten krijgen tot het onderwijs. Ten tweede, en hier spitst de kern van mijn betoog zich meer op toe, is het een uiterst treurige zaak dat deze mentaal scheefgegroeide zeug het lef heeft om zich op deze wijze te beklagen. Temeer omdat ze niet klonk als iemand uit te provincie Limburg, Friesland of Groningen.
Je zou dan logischerwijs kunnen concluderen dat het opstaan om deel te kunnen nemen aan een na 11 uur ’s ochtends plaatshebbend college niet zo een helse opgave zou moeten zijn. Douchen, aankleden en ontbijten kan makkelijk in drie kwartier. Zelfs in het onwaarschijnlijke scenario dat je een reistijd hebt van 2 uur zou dat betekenen dat je pas rond half 8 (tegelijk met de werkende Nederlanders, die ons studeren via belastinggeld mogelijk maken) je nest uit zou moeten rollen. Reden tot het vervangen van het beveiligingspersoneel door blauwhelmen? Reden tot het instellen van een Amsterdam-Tribunaal (met bij voorkeur een zetel in Rwanda of het voormalig Joegoslavië )? Fuckouttahere!
Zo ook bij het college Strafrecht, wat ‘gelukkig’ pas om 1 uur ’s middags begint. Al voor aanvang wordt er aan de dienstdoende docent meermaals gevraagd waar de bijbehorende PowerPoint presentatie is te downloaden. Als de docent voor de volle collegezaal uitlegt dat de presentatie niet is te downloaden omdat je meer leert als je zelf aantekeningen maakt breekt de hel los. 360 man op zijn achterste benen! Ook nu zijn kreten als “onrechtvaardig” en “schandalig” niet van de lucht. Tot mijn verbazing overigens, schrijven lijkt mij nou niet de meest inspannende werkzaamheid die je als mens in je leven hoeft te verrichten.
Het rumoer daalt, mijn verbazing stijgt. Je zou denken dat de zaal, mede door de extra opgave van het schrijven, wel extra gefocust zou zijn op het volgen van het college. Niets is echter minder waar. Waarom zou een rechtenstudent zichzelf verdiepen in het vak strafrecht? Je kunt je tijd in de collegebanken natuurlijk beter besteden aan kennis van zaken die je als aanstormend jurist ECHT nodig hebt; je BlackBerry!
Ook voor de gadget-wise minder bedeelde student is er natuurlijk altijd wel een reden om lekker te gaan ouwehoeren. Storend voor je medestudenten, maar ach. Het onderwijs is er immers voor jou. Ik heb nooit gesnapt waarom studenten naar (niet verplichte) colleges komen als men toch geen enkele intentie heeft om er daadwerkelijk wat van op te steken. Toppunt is voor mij wel het inpakken van de tas. Je zou dat in een half minuutje kunnen doen na het einde van het college. Toch heeft de meerderheid een vreemde (en uiterst storende) neiging om dit 10 tot 5 minuten voor het einde van de les te gaan doen. Je zult immers maar 30 seconden langer dan noodzakelijk in de collegezaal moeten doorbrengen!
Ik weet dat ik uiterst zuur klink nu. Daarnaast is er een hele reële kans dat je geen flauw idee hebt wat je met deze informatie moet. Eerlijk is eerlijk, die risico’s loop ik door het schrijven van een dergelijk betoog. Toch lijkt het me handig om dit soort toestanden eens uit de eerste hand te benoemen. Het is voor mij namelijk compleet bezopen (om het in een voor de student begrijpelijk jargon uit te drukken) dat een aanzienlijk deel van het Nederlandse studentenkorps er een buitengewoon beroerd studie-ethos op nahoudt. Luiheid, een overdaad aan activiteiten bij de studentenvereniging, wintersporten in de tentamenperiode etc. leiden bij een groot aantal studenten tot aanzienlijke studievertraging.
Maar je betaalt toch zelf voor je studie? Waarom zou ik daar een mening over moeten hebben? Misschien omdat studeren ruim € 25.000,- per jaar kost, waar je als student maar €1.600,- zelf hoeft te betalen. Misschien omdat, met dit gegeven in het achterhoofd, de Nederlandse overheid jaren geleden besloten heeft om de maximale termijn van studiefinanciering, studentenlening en OV kaart op 7 jaar te stellen. Het kost je waarschijnlijk niet zo heel veel moeite om te bedenken dat leerlingen die uit lagere onderwijsniveaus willen doorstromen hierdoor in aanzienlijke problemen kunnen komen bij het volgen van een (universitaire) vervolgopleiding. Studenten die er, in tegenstelling tot de groep die ik hierboven heb beschreven, WEL alles aan doen om binnen afzienbare tijd af te studeren. Bovendien zou het geld beter besteedt zijn aan politie- en zorgpersoneel, die voor een hongerloontje een ongekend maatschappelijk belang dienen.
Resumerend: je bent als student bevoorrecht om in deze omstandigheden aan wetenschappelijk onderwijs deel te kunnen nemen. Gedraag je daar dan ook eens naar!
Tuesday, September 15, 2009
Sunday, January 6, 2008
Drietrapsraket
Oudjaarsavond betekent vuurwerk. Nieuwjaarsnacht betekend ook vuurwerk. Een vuurdoop in 2008 voor elke vrijgezelle man. Of het een gelukkig of ongelukkig lot is mag iedereen voor zichzelf bedenken, maar ik was vrijgezel op 01-01-2008. En dat heb ik geweten.
Vuurwerk staat synoniem voor prachtige vuurpijlen. Raketten bijna. En ook deze avond mocht ik mezelf weer bestempelen tot raketdeskundige. Ervaringsdeskundige nog wel! 2008 was het jaar waarop ik in de eerste uren feilloos aanleerde wat een drietraps raket betekende. Evelien was de naam. Een zijdelingse bekende via mijn vaste kroegvrienden. Een koppie om van te smullen, en een kont om in tienvoud hetzelfde van te doen! J. Lo kan inpakken, 2008 is het jaar van Evelien. Dom als ik was vergat ik niet om dat even uitgebreid rond te bazuinen. Een vriend meldde een zogenaamd gebrek aan interesse bij zijn vermeende peil-pogingen.
Hij was dus de eerste trap van Evelien haar drietrapsraket. Robbie mocht dienen als eerste mannelijke aanspreekpunt voor deze avond. Eef had het goed voor mekaar. Mannen die voor haar holde met glazen champagne vanaf het moment dat ze binnenkwam. En dat doet een vrouw altijd goed, mannen die voor haar hollen. Gelukkig heb ik mezelf de afgelopen jaren afgeleerd om die rol te spelen. Je bent te makkelijk. Vrouwen moeten naturlijk wel een prooi hebben om op te loeren. Helaas kan ik u melden dat ik op de eerste dag van 2008 het vrouwenjachtspel nog niet tot in de puntjes beheers. Als een drietraps raket bingo is kom ik niet verder dan de tweede trap. Evelien had het goed uitgestippeld.
Na de eerste gesprekspartners is het essentieel om op het juiste moment in te haken. Vooral bij een Champagne-dieet zoals dat gevoerd werd bij ons oud&nieuw feest. Kroeg vol, sterke verhalen in de aanslag. Iedereen binnen de kortste keren bezopen, en hoe hoort het ook anders?
Onder invloed van drank begin je dit soort gesprekken altijd al met hopeloze cliche's. Elke verder conversatie met de vrouw van je dromen kan als puur geluk worden beschouwd als je begint over goede voornemens over de vele te geven feestjes in 2008. Ik had nog het geluk dat Evelien niet kritisch genoeg was om mijn poging tot een intiem gesprek bij het eerste cliche hopeloos af te schieten. Met al mijn in de jaren aangeleerde geduld loerde ik naar haar als een leeuw uit de bosjes naar een jonge zebra. Dat ze gevangen gaat worden is zeker. Welk roofdier is dapper genoeg om als eerste de sprint naar dit weerloze slachtoffer van teveel champagne in te zetten? Dapperheid is mijn sterkte punt niet, en 2008 vormt daartoe vooralsnog geen uitzondering.
Het essentiele van het zijn van de tweede trap van de drietrapsraket is het explieciet zoeken van bevestiging door de vrouwelijke zijde. De eerste trap is puur om te laten zien dat de vrouw in kwestie haar aantrekkingskracht nog niet heeft verloren. Daarna echter gaat de vrouw voor het eerste ankerpunt van de avond. Mannen die iets willen hebben vaak de neiging om zich onder verleiding van een sexy dansje te gemakkelijk in de kaarten te laten kijken. Zoals R. Kelly en The Game al bezongen: Players only.
Mijn droomvrouw, heupwiegend in mijn armen. Haar mond zoekt de mijne. Een kus, een lange kus, en net geen hele kus. Ze weet nu dat de buit binnen is. Haar generale repetitie is geslaagd. Na de eerste kans weet je dat het verkeken is, en toch blijf je krampachtig je best doen. 3 minuten later kom je terug van het toilet om je prooi door een ander verslonden te zien worden. Toch weer niet lang genoeg kunnen wachten. Toch niet dat ijskoude instinct.
Aan de bar voer je haar als laatste troefkaart je allerlaatste biertje. Ze prevelt iets over vrienden blijven en gewoon gezellig doen. Het laatste wat je wil horen in 2008, het allereerste wat je te horen krijgt! Schrale troost dat ik niet bij het eerste oogcontact met een volle champagne fles heb geprobeerd haar vol te gieten. Dat is sowieso investeren in andermans genot. Het dunne draadje tussen playing hard to get en getting ready is wederom gebroken. Ontkurk de champagneflessen voor 2009 maar alvast. Drie maal op een drietrapsraket is (ruimte)scheepsrecht!
Vuurwerk staat synoniem voor prachtige vuurpijlen. Raketten bijna. En ook deze avond mocht ik mezelf weer bestempelen tot raketdeskundige. Ervaringsdeskundige nog wel! 2008 was het jaar waarop ik in de eerste uren feilloos aanleerde wat een drietraps raket betekende. Evelien was de naam. Een zijdelingse bekende via mijn vaste kroegvrienden. Een koppie om van te smullen, en een kont om in tienvoud hetzelfde van te doen! J. Lo kan inpakken, 2008 is het jaar van Evelien. Dom als ik was vergat ik niet om dat even uitgebreid rond te bazuinen. Een vriend meldde een zogenaamd gebrek aan interesse bij zijn vermeende peil-pogingen.
Hij was dus de eerste trap van Evelien haar drietrapsraket. Robbie mocht dienen als eerste mannelijke aanspreekpunt voor deze avond. Eef had het goed voor mekaar. Mannen die voor haar holde met glazen champagne vanaf het moment dat ze binnenkwam. En dat doet een vrouw altijd goed, mannen die voor haar hollen. Gelukkig heb ik mezelf de afgelopen jaren afgeleerd om die rol te spelen. Je bent te makkelijk. Vrouwen moeten naturlijk wel een prooi hebben om op te loeren. Helaas kan ik u melden dat ik op de eerste dag van 2008 het vrouwenjachtspel nog niet tot in de puntjes beheers. Als een drietraps raket bingo is kom ik niet verder dan de tweede trap. Evelien had het goed uitgestippeld.
Na de eerste gesprekspartners is het essentieel om op het juiste moment in te haken. Vooral bij een Champagne-dieet zoals dat gevoerd werd bij ons oud&nieuw feest. Kroeg vol, sterke verhalen in de aanslag. Iedereen binnen de kortste keren bezopen, en hoe hoort het ook anders?
Onder invloed van drank begin je dit soort gesprekken altijd al met hopeloze cliche's. Elke verder conversatie met de vrouw van je dromen kan als puur geluk worden beschouwd als je begint over goede voornemens over de vele te geven feestjes in 2008. Ik had nog het geluk dat Evelien niet kritisch genoeg was om mijn poging tot een intiem gesprek bij het eerste cliche hopeloos af te schieten. Met al mijn in de jaren aangeleerde geduld loerde ik naar haar als een leeuw uit de bosjes naar een jonge zebra. Dat ze gevangen gaat worden is zeker. Welk roofdier is dapper genoeg om als eerste de sprint naar dit weerloze slachtoffer van teveel champagne in te zetten? Dapperheid is mijn sterkte punt niet, en 2008 vormt daartoe vooralsnog geen uitzondering.
Het essentiele van het zijn van de tweede trap van de drietrapsraket is het explieciet zoeken van bevestiging door de vrouwelijke zijde. De eerste trap is puur om te laten zien dat de vrouw in kwestie haar aantrekkingskracht nog niet heeft verloren. Daarna echter gaat de vrouw voor het eerste ankerpunt van de avond. Mannen die iets willen hebben vaak de neiging om zich onder verleiding van een sexy dansje te gemakkelijk in de kaarten te laten kijken. Zoals R. Kelly en The Game al bezongen: Players only.
Mijn droomvrouw, heupwiegend in mijn armen. Haar mond zoekt de mijne. Een kus, een lange kus, en net geen hele kus. Ze weet nu dat de buit binnen is. Haar generale repetitie is geslaagd. Na de eerste kans weet je dat het verkeken is, en toch blijf je krampachtig je best doen. 3 minuten later kom je terug van het toilet om je prooi door een ander verslonden te zien worden. Toch weer niet lang genoeg kunnen wachten. Toch niet dat ijskoude instinct.
Aan de bar voer je haar als laatste troefkaart je allerlaatste biertje. Ze prevelt iets over vrienden blijven en gewoon gezellig doen. Het laatste wat je wil horen in 2008, het allereerste wat je te horen krijgt! Schrale troost dat ik niet bij het eerste oogcontact met een volle champagne fles heb geprobeerd haar vol te gieten. Dat is sowieso investeren in andermans genot. Het dunne draadje tussen playing hard to get en getting ready is wederom gebroken. Ontkurk de champagneflessen voor 2009 maar alvast. Drie maal op een drietrapsraket is (ruimte)scheepsrecht!
Thursday, November 15, 2007
An odd couple
Daar staat ze, op de hoek van de straat. Een klein meisje. Hoe oud zou ze zijn? Hoogstens een jaar of acht. Een klein prachtig meisje, in een roze prinsessenjurk. En in haar arm houdt ze een oude versleten teddybeer. Vrolijk praat het meisje tegen de beer die blijkbaar de liefkozende naam Mister Teddy heeft gekregen. Ik zie het meisje de hoek om lopen, Mr. Teddy achter zich aan over straat slepend.
Even ben ik uit mijn evenwicht geraakt door het verbazingwekkende en ontroerende schouwspel. Ik was op weg naar de supermarkt voor het doen van wat boodschappen. “Fuck it” zeg ik tegen mezelf. Dit moet ik zien. Ik weet niet wat het is, maar het prinsesje heeft me geraakt. Snel ren ik naar de hoek om te kijken of ik haar spoor kan achterhalen.
In de verte zie ik een roze glimp bij de speeltuin. Op mijn gemak steek ik de straat over. Het is stil op straat. Grauwe wolkensluiers rijgen zich aaneen tot een tapijt van mistroostigheid. Als ook nog de eerste windvlagen de kop opsteken zoek ik beschutting in het bushokje.
15 meter verderop zie ik haar. Het meisje in de roze jurk. Ze ziet mij niet. Ze is het speelgoedkasteel in verdwenen met Mr. Teddy. Een vreemd huwelijk. Enerzijds prinsesje met haar jurk, haar in staartjes en die perfecte glimlach. Anderzijds Mr. Teddy met een brandplek op zijn been, een ontbrekend oog en een scheur in zijn linker oor. Samen drinken ze thee in de hoogste toren van het kasteel. Ze wijst hem alle mooie plaatsen van de speeltuin. Doodse stilte op straat. Iedereen zit binnen, behalve zij en ik. Haar schaterlach rolt over de speelplaats. 1 meisje, 1 teddybeer en 1 prachtig mooie droomwereld. Ze danst met Teddy over de loopbrug. Steeds harder, steeds wilder.
Plotseling slingert ze Teddy omhoog, en scheurt zijn arm. Met een enorme boog vliegt Teddy over de loopbrug het kasteel uit. Gillend rent ze, met zijn linkerarm nog in haar hand, naar beneden om haar bruidegom te inspecteren. De tranen rollen over haar wang als ze neerknielt bij haar knuffelbeer. “Nu kun je me nooit meer omhelzen” schreeuwt ze! Woest stampt ze met haar voeten op de grond. Haar jurk zit vol met zwarte vegen. De linten in haar staartjes laten los, en dwarrelen langzaam naar de grond. Van het prinsesje zoals ik haar tegenkwam op de straathoek is nog maar weinig over.
Als ze van de eerste schrik bekomen is ziet ze dat het enige nog overgebleven oog van Mr. Teddy een halve meter verderop in het zand ligt. Haar gehuil neemt onderhand hysterische vormen aan. Ik kan het niet meer aanzien en loop naar haar toe. “Hallo kleine prinses, wat is er aan de hand?” Verbaast kijkt ze op. Als ze na een paar seconden eindelijk haar ergste verdriet heeft overwonnen zegt ze zachtjes “Mister Teddy is stuk.” Haar ogen staren naar het gras op de grond voor haar. Voorzichtig kijkt ze op. “Hij zal me nooit meer kunnen vasthouden met 1 arm. Hij zal me nooit meer kunnen aankijken zonder ogen. Ik heb Teddy doodgemaakt.”
Zachtjes aai ik haar over haar hoofdje. Zichtbaar ontroerd haal ik diep adem en zeg: ”Je hebt Teddy niet doodgemaakt. Zijn arm is gescheurd en zijn oog is kapot. Maar jij kon er niets aan doen, al was je nog zo voorzichtig geweest! Het is gewoon een oude versleten beer.” Zonder verder nog iets te zeggen rent ze weg van de speeltuin. In de ene hand Mr. Teddy, in de andere hand de afgescheurde arm en het losgeraakte oogje.
Piepende banden, gevolgd door een doffe klap! Verschrikt kijk ik om. Nu vliegt prinsesje met een enorme boog door de lucht. Ik ren erheen, maar het is al te laat! Twee meter voor het bushokje waar ik eerst geschuild had zie ik het levenloze lichaam van prinsesje, met in haar armen haar bruidegom. Waren het mijn woorden die haar hebben laten rennen? Nee! Voor het eerst in de historie van de mensheid is een achtjarig meisje vermoord door haar eigen teddybeer.
Even ben ik uit mijn evenwicht geraakt door het verbazingwekkende en ontroerende schouwspel. Ik was op weg naar de supermarkt voor het doen van wat boodschappen. “Fuck it” zeg ik tegen mezelf. Dit moet ik zien. Ik weet niet wat het is, maar het prinsesje heeft me geraakt. Snel ren ik naar de hoek om te kijken of ik haar spoor kan achterhalen.
In de verte zie ik een roze glimp bij de speeltuin. Op mijn gemak steek ik de straat over. Het is stil op straat. Grauwe wolkensluiers rijgen zich aaneen tot een tapijt van mistroostigheid. Als ook nog de eerste windvlagen de kop opsteken zoek ik beschutting in het bushokje.
15 meter verderop zie ik haar. Het meisje in de roze jurk. Ze ziet mij niet. Ze is het speelgoedkasteel in verdwenen met Mr. Teddy. Een vreemd huwelijk. Enerzijds prinsesje met haar jurk, haar in staartjes en die perfecte glimlach. Anderzijds Mr. Teddy met een brandplek op zijn been, een ontbrekend oog en een scheur in zijn linker oor. Samen drinken ze thee in de hoogste toren van het kasteel. Ze wijst hem alle mooie plaatsen van de speeltuin. Doodse stilte op straat. Iedereen zit binnen, behalve zij en ik. Haar schaterlach rolt over de speelplaats. 1 meisje, 1 teddybeer en 1 prachtig mooie droomwereld. Ze danst met Teddy over de loopbrug. Steeds harder, steeds wilder.
Plotseling slingert ze Teddy omhoog, en scheurt zijn arm. Met een enorme boog vliegt Teddy over de loopbrug het kasteel uit. Gillend rent ze, met zijn linkerarm nog in haar hand, naar beneden om haar bruidegom te inspecteren. De tranen rollen over haar wang als ze neerknielt bij haar knuffelbeer. “Nu kun je me nooit meer omhelzen” schreeuwt ze! Woest stampt ze met haar voeten op de grond. Haar jurk zit vol met zwarte vegen. De linten in haar staartjes laten los, en dwarrelen langzaam naar de grond. Van het prinsesje zoals ik haar tegenkwam op de straathoek is nog maar weinig over.
Als ze van de eerste schrik bekomen is ziet ze dat het enige nog overgebleven oog van Mr. Teddy een halve meter verderop in het zand ligt. Haar gehuil neemt onderhand hysterische vormen aan. Ik kan het niet meer aanzien en loop naar haar toe. “Hallo kleine prinses, wat is er aan de hand?” Verbaast kijkt ze op. Als ze na een paar seconden eindelijk haar ergste verdriet heeft overwonnen zegt ze zachtjes “Mister Teddy is stuk.” Haar ogen staren naar het gras op de grond voor haar. Voorzichtig kijkt ze op. “Hij zal me nooit meer kunnen vasthouden met 1 arm. Hij zal me nooit meer kunnen aankijken zonder ogen. Ik heb Teddy doodgemaakt.”
Zachtjes aai ik haar over haar hoofdje. Zichtbaar ontroerd haal ik diep adem en zeg: ”Je hebt Teddy niet doodgemaakt. Zijn arm is gescheurd en zijn oog is kapot. Maar jij kon er niets aan doen, al was je nog zo voorzichtig geweest! Het is gewoon een oude versleten beer.” Zonder verder nog iets te zeggen rent ze weg van de speeltuin. In de ene hand Mr. Teddy, in de andere hand de afgescheurde arm en het losgeraakte oogje.
Piepende banden, gevolgd door een doffe klap! Verschrikt kijk ik om. Nu vliegt prinsesje met een enorme boog door de lucht. Ik ren erheen, maar het is al te laat! Twee meter voor het bushokje waar ik eerst geschuild had zie ik het levenloze lichaam van prinsesje, met in haar armen haar bruidegom. Waren het mijn woorden die haar hebben laten rennen? Nee! Voor het eerst in de historie van de mensheid is een achtjarig meisje vermoord door haar eigen teddybeer.
Subscribe to:
Posts (Atom)
