Doodzonde

Donderdagochtend, 06:55 belooft de wekker mij terwijl ik mezelf bedenk dat mij al veel te veel belooft is de laatste tijd. Half slapend draai ik me om, maar de gedachte laat me niet meer los. Waar ben jij nu? Ik vraag me oprecht af of je nog ligt te slapen, of je nu ontbijt, of wat je anders aan het doen bent op deze vroege ochtend. Doodzonde.

Donderdagochtend, 07:05 belooft de wekker mij terwijl flarden van jou in de vorm van herinneringen aan mijn raam voorbij schieten. Gefascineerd door het schouwspel in mijn bovenkamer klim ik het bed uit. De PC gaat aan, evenals de waterkoker, mezelf terdege beseffend dat deze ochtend ergens opgetekend dient te worden. Al is je aanwezigheid en aandacht tot stof verworden, nog bezit je het vermogen om me veel vroeger dan noodzakelijk mijn bed uit te jagen en mij mijn dagelijks leven om jouw grillen heen te laten boetseren. Doodzonde.

De thee is gezet, en de rust is even snel teruggekeerd als die vervlogen was op het moment dat ik mijn ogen opende en de wekker mij in mijn bed zijn eerste belofte van de dag deed. Op het moment dat de wekker me belooft dat deze dag toch al zeker 7 uur en 28 minuten geduurd heeft besef ik me iets. Waarom heb ik niet naar mezelf geluisterd toen ik zei dat onze omgang doldwaze vormen begon aan te nemen? Waarom heb ik mezelf niet beschermd tegen het leed dat een gebrek aan eigenwaarde met zich meebrengt? Doodzonde.

De tv staat aan op donderdagochtend terwijl het nu teletekst is dat me het zalige tijdstip van 07:35 belooft, het moet toch niet veel gekker worden. Ik kijk ernaar maar ik zie niets terwijl ik naar de keuken loop om de laatste opgekropte frustraties weg te spoelen in de gootsteen samen met het laatste bodempje lauwe thee. Ik verbaas mezelf over het feit dat ik zo makkelijk over dit alles heenstap. Plots schrik ik op uit mijn gedachten en bedenk mezelf dat mijn rooster mij om 09:00 een tweetal lesuren belooft heeft terwijl ik heerlijk voor me uit zit te staren. Doodzonde.

Je zou jaloers moeten zijn op mijn rooster, bedenk ik me, aangezien die zijn beloftes gewoon gaat waarmaken. Tijd en plaats beloven is ook 'peanuts' vergeleken bij het waarmaken van beloftes omtrent begrip, liefde en genegenheid. En begrijp me goed als ik zeg dat ik het je diep van binnen ook niet kwalijk kan nemen. Jij was ook maar het verkeerde persoon op het verkeerde moment. Doodzonde.

Aangekleed en wel beloven de wekker en het NS spoorboekje mij in volle eenduidigheid dat ik mijn plannen tot het volgen van lessen toch echt mag laten varen als ik niet ogenblikkelijk richting station ga om die laatste trein te pakken. Terwijl meneer T. Montana mij bijna bespottend aankijkt vanaf zijn zwartwit poster, besef ik me dat hij er helemaal niet zover naast zat met zijn wereldberoemde filmquote over ‘my balls and my word.’ Mistroostigheid en de gedachten over jouw huidige bezigheden zijn verdwenen als sneeuw voor de zon. Het verschil tussen jou aan de ene kant en mijn wekker, teletekst, OV dienstregeling en scarface poster is dat de laatstgenoemde groep voorwerpen in tegenstelling tot jou keer op keer gewoon woord houden. Doodzonde.