Junkie

Ik ben een junkie, altijd al geweest. Sinds het allereerste shot was ik totaal verkocht. Verslavingsgevoeligheid zit elk mens in zijn bloed, het is alleen maar net hoe je ermee omgaat. Het vloeit door mijn aderen, van buitenaf geïnjecteerd. Als geluk bij een ongeluk kun je als verzachtende omstandigheid aanvoeren dat ik tenminste niet verslaafd ben aan heroïne. Heroïne is de meest verwoestende drug die ik ken, maar vrouwelijke aandacht is een goede tweede.

En juist daar ben ik zo enorm verslaafd aan geraakt. Eigenhandig afkicken is ondanks verschillende pogingen altijd op een mislukking uitgelopen. Het enige dat werkt met de vrouwen in mijn leven is verlaten worden. Na een tijd zonder een shotje vrouw, aangelengt met wat liefde, ben ik cold turkey afgekickt. En het is waar wat ze zeggen over cold turkey. Plotseling helemaal zonder werkt het best, maar het is wel verdomd pijnlijk!

Zeker als je ziet dat anderen om je heen vrolijk hun shotjes geïnjecteerd krijgen. Of erger nog, je persoonlijke dealer die nu een andere klant heeft gevonden. Je ziet het ritueel, herkent de gebaren tot in detail. Alleen ben je nu een voorbijganger die de transactie ziet plaatsvinden. Soms droom ik nog steeds terug naar de dag dat ik daar stond met dat briefje van 50 in m’n broekzak. Diezelfde groet. Diezelfde glimlach. Stiekem verdwijnt er een zakje dope in een jaszak en gaan de contanten van hand tot hand. En ze denken maar dat niemand ze ziet. Maar ik zie het, overduidelijk!

Jaloers word ik ervan. Stikjaloers. Die ander wel, en ik niet. Hoe harder mn geest het probeert te onderdrukken, hoe harder mijn lichaam schreeuwt om een nieuw shot. Maar mijn dealer levert niet meer aan mij. Het valt te veel op, het geeft te veel problemen, zegt hij. Het is slecht voor zijn zaken, en helemaal onterecht is dat niet. Overvloedig zijn de dagen van achtergestelde betalingen. En de roddels en foutieve aannames die ik verspreidde als hij er niet was om me dat shot te geven.

En nu zit ik met de brokken. Licht melancholisch kijk ik terug. Dat eerste gesprek staat me nog bij, zin voor zin. De eerste ‘high’ kwam een week later, en het voelde heerlijk. Nog niet eens het persoon die het zegt is de sleutel naar de roes. Het feit dat alles op zo’n moment even lijkt te kloppen maakt het zo onvergetelijk mooi. Later ga je zien dat het niet enkel goud is wat er blinkt, maar dan is er al geen weg meer terug. Je bent al addicted for life. Pas op het moment dat je bij jezelf inziet wat voor troep je eigenlijk injecteert kan bij jezelf wel eens het besef komen dat het helemaal niet zo mooi is als het allemaal voelt. Niet dat ik dat niet al wist overigens, want de nare bijwerkingen waren me niet ontgaan. Maar het besef dat de pijn niet opweegt tegen de roes heeft mij doen besluiten om de spuit in de bosjes te werpen.

Best grappig als je de vergelijkingen zo gadeslaat. Dan hebben liefde en heroïne op zich een hele hoop gemeen. Iedereen die dat niet inziet zou voor het inlevingsvermogen eens ‘under the bridge’ van de Red Hot Chilli Peppers moeten luisteren. Als je eenmaal geproefd heb wil je nooit meer anders. En van beide kunnen de afkickverschijnselen enorm pijnlijk zijn. Maar als je eenmaal bent afgekickt ziet het leven er meestal een stuk beter uit dan de tijden dat je laveloos in de goot lag.

Novocaine for the soul. You better give me something, to fill the hole. (Eels – Novocaine for the soul)